അൽഫോൻസിന സ്റ്റോണി കവിതകൾ (പരിഭാഷ, അർജൻ്റീന, 1892 - 1938)

1.

കണ്ടുമുട്ടീ ഞാനയാളെ

കണ്ടുമുട്ടീ ഞാനയാളെ

പട്ടണത്തിരക്കിൽ

രണ്ടു നീണ്ട കൊല്ലമെൻ്റെ

ജീവിതം ഭരിച്ചോൻ

പണ്ടേക്കാൾ വിളറി, പണ്ടേ -

പ്പോലെയന്തം വിട്ട്,

കണ്ടതും ഞാൻ കയ്യുറയാൽ

ഗോഷ്ഠിയെന്തോ കാട്ടി.

പൊന്തിയെന്നിൽ നിന്നു മണ്ടൻ

ചോദ്യമൊന്നവൻ്റെ

പൊള്ളക്കണ്ണിൽ പൂർണ്ണതിര -

സ്കാരഭയം ചേർത്ത്.

എന്തു ഞാൻ ചോദിച്ചുവെന്നോ

മൂഢമായ്, "എന്തിപ്പോൾ

നിങ്ങളുടെ പല്ലു പറ്റേ-

യിങ്ങനെ മഞ്ഞയ്ക്കാൻ?"

എന്നു കേൾക്കേയെന്നെയങ്ങു

വിട്ടവൻ പൊയ്പോയി

പാത തിടുക്കത്തിൽ മുറി -

ച്ചപ്പുറം കടന്ന്.

ആ വഴി പോം പെൺകിടാവിൻ

വെണ്മയാർന്ന രൂപം

ചേർന്നുരുമ്മിയിരുണ്ടൊരാ

കുപ്പായക്കൈനീങ്ങി.

പിന്തിരിഞ്ഞേ പോയിടുമാ

തൊപ്പിയെ ഞാനല്പം

പിന്തുടർന്നൂ പിന്നെയവൻ

പുള്ളി പോലെ മാഞ്ഞു.

കട്ടി കൂടിക്കൂടി വരു-

മാൾത്തിരക്കവനെ

അപ്പടി വിഴുങ്ങി പി -

ന്നിരുട്ടിലേക്കു തള്ളി.

2.

അമ്മയോട്

മഹത്തായ സത്യങ്ങളെക്കുറിച്ചല്ല ഞാൻ

നിന്നോടു ചോദിപ്പതമ്മേ,

അറിഞ്ഞാൽ മതീയിത്രമാത്രം: നിനക്കുള്ളിൽ

ഞാൻ വളർന്നീടുന്ന നേരം

ഇരുണ്ടോരു മുറ്റത്തിനും മേലെ മാനത്തു

പൂത്തുവോ സാക്ഷിയായ് ചന്ദ്രൻ?

നിനക്കുള്ളിലൊക്കെ ശ്രവിച്ചങ്ങനേ ഞാ-

നുറങ്ങീടവേ വന്നണഞ്ഞോ

അലച്ചൊച്ച വയ്ക്കും പരുക്കൻ സമുദ്രം

നിശീഥങ്ങളിൽ കൂടു വെച്ചോ?

സുവർണ്ണാർദ്ര സാന്ധ്യപ്രകാശത്തിൽ നീർക്കിളികൾ

മുങ്ങുന്ന നോക്കി നീ നിന്നോ?

അതല്ലെങ്കിലുദ്ഭ്രാന്തമാമെൻ്റെയാത്മാവൊ -

രുന്മാദമേഘപ്പതുപ്പിൽ

പറന്നീടുവാനിപ്പൊഴെന്തേ കറുക്കുന്ന

വാനിൽ പുതുച്ചന്ദ്രനെത്തേ?

കടൽ തൻ്റെ പൂച്ചെണ്ടഴിക്കെ,യാനാവികർ

പാടുന്ന താരഗാനത്തിൽ

മയങ്ങീടവേ ലക്ഷ്യമില്ലാതെ പോവും

വിഹംഗങ്ങളേ നോക്കി നോക്കി

രസിച്ചങ്ങനെത്താനിരിക്കാനുമിമ്പം

വരാനെൻ്റെയാത്മാവിനെന്തേ?