വാങ് ജിയാക്സിൻ (ചൈന,ജനനം: 1957)

ഓറഞ്ച്

വാങ് ജിയാക്സിൻ (ചൈന,ജനനം: 1957)

ആ തണുപ്പുകാലം മുഴുവൻ
അയാൾ ഓറഞ്ചു തിന്നു
ചിലപ്പോൾ ഊൺമേശക്കരികിൽ, ചിലപ്പോൾ ബസ്സിലിരുന്ന്
ചിലപ്പോൾ അയാളതു തിന്നുമ്പോൾ
മഞ്ഞ് ഉള്ളിൽ നിന്നും വീണുകൊണ്ടിരുന്നു,
പുസ്തകഷെൽഫിനുള്ളിൽ നിന്നും.
ചിലപ്പോൾ അയാൾ തിന്നാതെ
പതുക്കെ വെറുതേ തൊലി കളഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.
അതിനുള്ളിൽ എന്തോ ജീവിക്കുന്നുണ്ടെന്ന പോലെ

അങ്ങനെ അയാൾ തണുപ്പുകാലം മുഴുവൻ
ഓറഞ്ച് തിന്നു
തിന്നുമ്പോൾ, ഏതോ നോവലിലെ നായികയെക്കുറിച്ചയാൾ
ഓർത്തു
ഒരു പ്ലെയ്റ്റു നിറയെ ഓറഞ്ചുണ്ടായിരുന്നു
അവളുടെ കയ്യിൽ
അതിലൊന്ന് കഥാന്ത്യം വരെ ഉരുണ്ടുരുണ്ടുപോയി
പക്ഷേ ആരാണതെഴുതിയതെന്ന്
അയാൾക്കോർക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല
അയാൾ നിശ്ശബ്ദമായിരുന്ന് ഓറഞ്ചു തിന്നുക മാത്രം ചെയ്തു
ജനൽപ്പടിമേൽ ഓറഞ്ചുതൊലി കൂമ്പാരം കൂടി.

താനൊരു കൊച്ചുപയ്യനായിരുന്നപ്പോൾ
ആശുപത്രിക്കിടക്കക്കരികിലിരുന്ന ഓറഞ്ച്
ഒടുവിലവൻ ഓർത്തു.
അമ്മക്കത് എവിടുന്നു കിട്ടി എന്നവനറിയില്ല
അവൻ്റെ കുഞ്ഞനിയന്
ഒരെണ്ണം തിന്നണമെന്നുണ്ട്.
പക്ഷേ അമ്മ പറഞ്ഞു, വേണ്ട,
ചേട്ടൻ തരുന്നത് പങ്കിട്ടാൽ മതി.
അവസാനത്തെ ഒരോറഞ്ച് തിന്നാൻ
രണ്ടു പേർക്കും കഴിഞ്ഞില്ല.
രാത്രിയായിട്ടും അതവിടെ ബാക്കിയായി.
(ആ അവസാന ഓറഞ്ചിന് പിന്നീടെന്തു സംഭവിച്ചു?)

അയാളങ്ങനെ ഓറഞ്ചു തിന്നു,

ആ തണുപ്പുകാലം മുഴുവൻ.
മഞ്ഞുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ, നരച്ച കാലാവസ്ഥയിൽ
പ്രത്യേകിച്ചും.
സമയം മാത്രമേ തനിക്കുള്ളൂ
എന്ന മട്ടിൽ
വളരെ പതുക്കെ അയാൾ തിന്നു.
ഇരുട്ടു വിഴുങ്ങുകയാണെന്ന പോലെ.
അയാളങ്ങനെ തൊലികളഞ്ഞ് ഓറഞ്ചു തിന്നുകൊണ്ട്
ജനലിലൂടെ തിളങ്ങിക്കാണുന്ന
മഞ്ഞിൻ്റെ തേജസ്സ് നോക്കി നിന്നു.