അലസാന്ദ്ര പിസാർനിക് (അർജൻ്റീന, 1936 - 1972)
ഒന്നുമില്ല
കാറ്റ് എൻ്റെ മുറിവിൽ മരിക്കുന്നു
രാത്രി എന്നോടു ചോര യാചിക്കുന്നു.
അഭാവം
പക്ഷികളെക്കുറിച്ചെനിക്കറിയില്ല
അഗ്നിയുടെ ചരിത്രവുമറിയില്ല
പക്ഷേ ഞാൻ കരുതുന്നു,
എൻ്റെ ഏകാന്തക്കു ചിറകുകളുണ്ടെന്ന്
ക്ലോക്ക്
ഒരു കിളിയുടെ ഹൃദയത്തിൽ വസിക്കുന്ന
കുഞ്ഞു കുഞ്ഞു പരിചാരിക
രാവിലെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടും,
ഒരു വാക്ക് ഉച്ചരിക്കാനായി :
ഇല്ല
......
ലൈലാക് പൂന്തോട്ടത്തിലെ
മൂടൽമഞ്ഞിലൂടെ നടന്ന്
ഹൃദയം മടങ്ങുന്നു
അതിൻ്റെ കരിവെളിച്ചത്തിലേക്ക്
......
എൻ്റെ കണ്ണുകൾക്കു മുന്നിൽ മഞ്ഞച്ചു നിൽക്കുന്ന വസ്തുക്കൾ
ഒരു ശരൽക്കാല സ്വപ്നത്തിൽ നിന്നിപ്പോൾ തിരിച്ചെത്തിയേയുള്ളൂ
ഞാനവളെ സ്നേഹിച്ചതു പോലെ
കുട്ടിക്കഥകളിലെ കൊച്ചുമൃഗം
മരിക്കുംപോലെ മരിക്കുക
എത്ര ഭീകരമാണത്
എത്ര സുന്ദരവും
.......
രാത്രി എൻ്റെ എല്ലുകളിൽ പച്ചകുത്തുന്നു
രാത്രിയും ശൂന്യതയും
.......
നിശ്ശബ്ദതക്കുമേൽ ഞാൻ പണിയുന്നു
അതിനെ തീനാളമാക്കുന്നു
.......
വെളിച്ചത്തിൻ്റെ നഗരം
നിഴലുകളിൽ പൊള്ളുന്നു
........
നിശ്ശബ്ദതയുടെ കറുത്ത സൂര്യനിൽ
വാക്കുകൾ സൗവർണ്ണമാകുന്നു.
.......
ഷർട്ടിനു തീപ്പിടിച്ച്
അവൾ ചാടുന്നു
നക്ഷത്രത്തിൽ നിന്നു
നക്ഷത്രത്തിലേക്ക്
നിഴൽ വിട്ടു നിഴലിലേക്ക്
കാറ്റിനെ സ്നേഹിച്ച അവൾ
മരിക്കുന്നു ഒരു വിദൂരമരണം
No comments:
Post a Comment